Stacey Kent
Stacey Kent urodziła się w Stanach Zjednoczonych, ale karierę rozpoczęła w Anglii, gdzie związała się z saksofonistą Jimem Tomlinsonem – nie tylko artystycznie, ale również prywatnie. Wraz z publikacją jej pierwszego solowego albumu „Close Your Eyes” w 1997, krytycy ogłosili narodziny nowej gwiazdy jazzu o czystym, urzekającym głosie. Chwalili jej umiejętność nieskazitelnego frazowania i niepowtarzalną estetykę łączącą wrażliwość i wyrafinowanie. Jej covery standardów Great American Songbook oraz repertuar brazylijski, włącznie z klasycznymi utworami Duke’a Ellingtona, Cole’a Portera i Antonio Carlosa Jobima, wykształciły jej niepodrabialny, charakterystyczny styl, jej własne brzmienie.
„Ma styl porównywalny do największych – do Billie Holiday, Elli Fitzgerald, śpiewa jak Nat King Cole, czysto, wyraźnie, w tonie przypominającym rozmowę” – powiedział niegdyś o Kent trzykrotny zdobywca Oscara, nieżyjący już Jay Livingston.
Ugruntowała swoją pozycję jako jedna z najjaśniejszych gwiazd jazzu nowego stulecia: wybrano jąnajlepszą wokalistką jazzową British Jazz Awards 2001 oraz BBC Jazz Awards 2002. Jeszcze większy sukces nadszedł wraz z wydaniem jesienią 2007 roku szóstego albumu artystki „Breakfast On the Morning Tram” (pierwszego pod szyldem legendarnej wytwórni Blue Note), który niemal od razu sprzedał się w liczbie 300 000 egzemplarzy. We Francji album pobił rekord – 150 000 CD to jeden z najlepszych wyników sprzedaży jazzowej płyty w tym kraju. Artystka odbyła wówczas triumfalną trasę koncertową. Wiosną 2009 roku Stacey Kent została uhonorowana orderem narodowym Ordre des Arts et des Lettres przyznawanym przez francuskiego ministra kultury.
Pierwsze oznaki jej frankofońskich skłonności były widoczne już na płycie „Breakfast On the Morning Tram”, gdzie znalazło się kilka piosenek z francuskiego repertuaru: „Samba Saravah” oraz dwa covery utworów Serge’a Gainsbourg’a. Na albumie „Raconte-moi…” Kent powróciła do klasyki francuskiej muzyki, odkrywając na nowo utwory twórców takich jak Barbara, Paul Misraki, Henri Salvador, Georges Moustaki i Benjamin Biolay.
